5️⃣ روز پنجم محرم: ایثار طفل ده ساله؛ حضرت عبدالله ابن الحسن (س)
☑️ ظهر عاشورا امام حسین (ع) دستور داده بودند تا کسی از اهل بیت ایشان از خیمهها بیرون نیایند و دستورشان اطاعت مىشد. در آخرین لحظاتی که اباعبداللّٰه در گودی قتلگاه افتاده و توانایى حرکت نداشتند، فرزند امام حسن مجتبى (ع) به نام عبد اللّٰه بن الحسن که حدود ده سال داشت یکمرتبه از خیمه بیرون آمد. زینب مظلومه (س) دوید و او را گرفت ولى خودش را از دست زینب بیرون آورد و گفت: «وَ اللّٰهِ لا افارِقُ عَمّى» یعنی به خدا از عمویم جدا نمىشوم. دوید و با آن عشقی که به عمویش داشت خود را در آغوش امام زمانش انداخت. واقعا انسان از صبر حسین در تعجب میماند، و چه قلبى دارد حسین مظلوم! آقای ما طفل را در آغوشش گرفت. در همان حال مرد ظالمی آمد تا به اباعبداللّٰه شمشیرى بزند. عزیز امام حسن گفت: تو مىخواهى عموى مرا بزنى؟! تا شمشیر را به طرف امام حسین زد، این طفل دست خود را جلو آورد و دستش بریده شد. فریاد ای عمو!! بلند شد. حسین او را در آغوش گرفت و فرمود: فرزند برادر! صبر کن، بهزودی به رسول الله (ص) ملحق خواهى شد. فهم کودکی ده ساله در دفاع از امام زمانش میتواند بهترین الگوی تربیتی کودکان امروز ما باشد. کودکانی را میبینم که بسیار فهیم، دانا و باهوشند و پدر و مادر میتوانند آنان را مانند حضرت عبدالله ابن الحسن تربیت و تقدیم جامعه نمایند. ✍️ حمید حنائی نژاد