به مناسبت میلاد با سعادت حضرت امام حسین، حضرت ابالفضل العباس و حضرت علی بن الحسین علیهم السلام

از دعاهاى امام‏ حسین‏ علیه السّلام است:

خداوندا مرا به احسانت مغرور نساز
و با مصیبت و گرفتارى ادب مفرما

این دعایى است با خواسته ‏هایى ارزشمند و آبشخورى زلال و گوارا که میان معناى ارزنده را با عبارت خوب و مختصر جمع کرده است، آرى ایشان مالکان حقیقى فصاحت ‏اند و دیگران رهگذرانند. 

فیض کاشانى، ملا محسن‏،(1372)، راه روشن‏، ج4: 270

سروده جناب فاضل آقاى سید محمد على ریاضى یزدى

در منقبت حضرت قمر بنى هاشم سردار رشید و علمدار وفادار حضرت امام‏ حسین‏، حضرت ابو الفضل العبّاس علیهما السّلام

تاج شهیدانِ همه عالمى‏		دست على ماه بنى هاشمى‏

ماه کجا روى دلاراى تو		سرو کجا قامت رعناى تو

هم‏قدم و قافله ‏سالار عشق‏		ساقى عشاق و علمدار عشق‏

سرور و سالار سپاه حسین‏		داده سر و دست به راه حسین‏

عمّ امام و اخ و ابن امام‏		حضرت عبّاس علیه السّلام‏

حسن زاده آملی، (1381)، هزار و یک کلمه، ج4: 488-489

در احوال امام‏ سجّاد علیه السلام آمده است که چون خداى منّان بدو فرزند عطا مى‏ فرمود نمى ‏پرسید که دختر یا پسر است، فقط مى ‏پرسید مولود سالم است؟

و به نعمت سلامتى آن شکر خداى را بجاى مى ‏آورد.

از اهمیّت این موضوع شیخ اجل ابن سینا در کتاب قانون چهار فصل در تربیت طفل آورده است که هر فصل به‏ ویژه فصل دوم آن در موضوع خود اهمیّت بسزا دارد:

فصل نخست در تدبیر مولود است،

فصل دوم در تدبیر رضاع طفل شیرخوار است،

فصل سوم در علاج امراضى که عارض کودکان مى‏ شوند،

فصل چهارم در تدبیر اطفال تا به سنّ صباوت آنانست.

حسن زاده آملی، (1381)، هزار و یک کلمه، ج1: 13-12