درجات روزه‏

حضرت پیغمبر صلى الله علیه و آله شنیدند که زنى خادمه و کلفت خود را دشنام مى‏ داد در حالی که روزه داشت!، آن حضرت طعامى طلبیدند و به آن فرمودند که: این طعام را بخور. آن زن گفت که:

روزه‏ ام! آن حضرت فرمودند: چگونه روزه ‏اى و حال آنکه دشنام به کنیزک خود دادى؟! به درستى که روزه از طعام و شراب تنها نیست‏!!.

(فیض کاشانی، ملامحسن، (1387)،  ترجمه الحقائق فى محاسن الاخلاق‏: 526)

 

 

شمّه‏ اى از آداب روزه‏

روزه‌دار باید:

1-چشم خود را بپوشاند از هر چه نظر کردن بر آن حرام یا مکروه است و یا دل او را از یاد خدا مشغول مى ‏سازد.

2-محافظت نماید زبان خود را از جمیع آفات و معاصى متعلّقه به زبان.

3-گوش خود را نگاهدارد از هر چه شنیدن آن حرام یا مکروه است.

4-شکم خود را باز دارد از غذاهاى حرام و شبهه ‏ناک.

5-سایر اعضا و جوارح خود را از محرّمات و مکروهات متعلّقه به آنها محافظت نماید.

6-در هنگام افطار، از حلال، این قدر چیزى بخورد که: «کلّ» بر معده او نباشد (به معده فشار نیاورد)، زیرا سرّ امر روزه داشتن آن است که: قوّه شهویّه، مقهور و ضعیف شود و تسلّط شیطان لعین کمتر گردد تا نفس قدسى از درجه بهیمیّت، ترقّى نموده مشتبه به ملائکه گردد. پس روزه‏ دار باید لا اقلّ همان غذایى که در شب‌هاى غیر روزه مى‏ خورد بخورد و خوراک روز خود را به آن ضمیمه نسازد، تا سودى از روزه ببیند.

7-در هنگام افطار، دل او مضطرب باشد و در میان خوف و رجا معلّق باشد، زیرا نمى ‏داند که روزه او مقبول شده یا نه. و این حالى است که باید در آخر هر عبادتى باشد.

(نراقی، ملا احمد، (1378)، معراج السعاد ة: 877-878)

 

در اهمیت ماه مبارک رمضان

سید بن طاوس در کتاب «اقبال» از جزء دوم تاریخ نیشابورى روایتى نقل مى ‏کند که:

چون ماه‏ مبارک‏ رمضان‏ فرا مى‏ رسید، رنگ رخسار رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله تغییر مى ‏کرد، و نماز خواندنش زیاد مى ‏شد، و در دعا و درخواست از حق تعالى بسیار زارى و تضرع مى ‏کرد، و از خدا ترسان بود.

(علامه طباطبایی، سید محمد حسین، (1378)، سنن النبی: 300)

 

بخشی از نامه علامه حسن زاده آملی قدس سره

سرور گرامیم ماه‏ مبارک‏ رمضان‏ ماه امساک و سحرخیزى و شب‏ زنده‏ دارى و قدر یافتن و قرآن شنیدن و قرآن شدن و سرمشق گرفتن در پیش است!،

از هم اکنون که ماه شعبان و میقات شهر الله است غسل توبه کن و به لباس وفا و ولا از دل و جان محرم شو

و از صمیم قلب لبیک لبیک گو و در خویشتن سفرى کن و گرد کعبه عشق طواف کن که دستى از غیب برون آید و کارى بکند.

(حسن زاده آملی، حسن، (1381)، هزار و یک کلمه، ج2: 214)