رسول الله صلى الله علیه و آله فرموده:
«من مات ولم یعرف إمام زمانه مات میتةً جاهلیةً»
هرکس بمیرد و نشناسد امام زمان خود را مرده او مرده زمان جاهلیت است.
چون در زمان جاهلیت نوع افراد بشر از اعتقادات حقه چیزى نمى دانستند.
از این حدیث شریف که متواتر میان شیعه و سنى است برمى آید که باید در هر زمان امامى وجود داشته باشد و امام متعدد بوده و هر زمانى امامى دارد، زیرا کلمه امام اضافه بر زمان شخصى شده و آن اقتضا مى کند که امام باید متعدد بوده و هر عصر و زمان اختصاص به امامى داشته باشد و ائمه به نحو تبادل و تناوب بوده و به نوبه در زمانها باشند.
مراد از شناختن امام، شناختن وى از جهت شکل و شمایل و دیدن روى او و رنگ و قد و قامت او و اندازه گیرى عرض و طول بدن او با متر و سانتى متر نیست، بلکه مراد، شناختن شخص امام با نسب او که مختص به اوست و شناختن اوصاف و کمالات انسانى اوست به صفت امامت و عصمت که از لوازم آن عموم علم اوست به احکام شرعیه و موضوعات خارجیه و عالم بودن امام است، به تمامى علوم و فنون و اشیاء و موجودات و ماسوى اللَّه تعالى و فعلیت علم اوست نه به نحو شأنیت، زیرا شأنیت، نسبت به تمامى موجودات یکسان است و اختصاص به امام ندارد.
(طباطبایی، سید محمد حسین، (1387)، مجموعه رسائل علامه طباطبایى، ج2: 229)