از دعاهاى امام حسین علیه السّلام است:
خداوندا مرا به احسانت مغرور نساز
و با مصیبت و گرفتارى ادب مفرما
این دعایى است با خواسته هایى ارزشمند و آبشخورى زلال و گوارا که میان معناى ارزنده را با عبارت خوب و مختصر جمع کرده است، آرى ایشان مالکان حقیقى فصاحت اند و دیگران رهگذرانند.
فیض کاشانى، ملا محسن،(1372)، راه روشن، ج4: 270
سروده جناب فاضل آقاى سید محمد على ریاضى یزدى
در منقبت حضرت قمر بنى هاشم سردار رشید و علمدار وفادار حضرت امام حسین، حضرت ابو الفضل العبّاس علیهما السّلام
تاج شهیدانِ همه عالمى |
|
دست على ماه بنى هاشمى |
|
ماه کجا روى دلاراى تو |
|
سرو کجا قامت رعناى تو |
|
همقدم و قافله سالار عشق |
|
ساقى عشاق و علمدار عشق |
|
سرور و سالار سپاه حسین |
|
داده سر و دست به راه حسین |
|
عمّ امام و اخ و ابن امام |
|
حضرت عبّاس علیه السّلام |
|
حسن زاده آملی، (1381)، هزار و یک کلمه، ج4: 488-489
در احوال امام سجّاد علیه السلام آمده است که چون خداى منّان بدو فرزند عطا مى فرمود نمى پرسید که دختر یا پسر است، فقط مى پرسید مولود سالم است؟
و به نعمت سلامتى آن شکر خداى را بجاى مى آورد.
از اهمیّت این موضوع شیخ اجل ابن سینا در کتاب قانون چهار فصل در تربیت طفل آورده است که هر فصل به ویژه فصل دوم آن در موضوع خود اهمیّت بسزا دارد:
فصل نخست در تدبیر مولود است،
فصل دوم در تدبیر رضاع طفل شیرخوار است،
فصل سوم در علاج امراضى که عارض کودکان مى شوند،
فصل چهارم در تدبیر اطفال تا به سنّ صباوت آنانست.
حسن زاده آملی، (1381)، هزار و یک کلمه، ج1: 13-12
